Śp. ks. Ludwik Bajgrowicz SAC - wspomnienie
Śp. ks. Ludwik Bajgrowicz SAC
urodził się 11 kwietnia 1917 r. w Korczynie k. Krosna. 15 kwietnia
1917 r. został przedstawiony przez rodziców, Józefa i Annę z d.
Szulik, do sakramentu chrztu św. w kościele parafialnym w Korczynie.
W dniu 20 maja 1932 r. został bierzmowany przez kard. Adama Sapiehę.
W tym samym roku, 2 września rozpoczął naukę w Gimnazjum Collegium
Marianum w Wadowicach na Kopcu. W roku 1936 podjął decyzję
wstąpienia do pallotyńskiego nowicjatu i 24 września przyjął strój
Stowarzyszenia w Sucharach. Pierwszy rok nowicjatu odbył Sucharach.
Drugi połączony był z ukończeniem nauki
w Gimnazjum na Kopcu i zdaniem matury. Pierwszą konsekrację w
Stowarzyszeniu złożył 24 września 1938 r. w Sucharach, a wieczną -
24 września 1941 r. Studia filozoficzne i teologiczne, z powodu
zawieruchy wojennej, odbywał w różnych miejscach: w Sucharach
(1938/39), w Wadowicach na Kopcu (1939/1940) w Ołtarzewie (1940-42),
ponownie w Wadowicach (1942/43), a czwarty rok teologii z racji
powstania kończył w Kleczy. W tym czasie ks. Ludwik Bajgrowicz
przyjął wszystkie tzw. święcenia niższe, które doprowadziły go
święceń diakonatu, jakie otrzymał 19 grudnia 1942 r. w Krakowie
przez posługę ks. bp. Stanisława Rosponda. Kilka miesięcy
później, 2 maja 1943 r. w Kalwarii Zebrzydowskiej, ks. Ludwik
przyjął sakrament święceń kapłańskich z rąk Metropolity krakowskiego
ks. kard. Adama Sapiehy. Tuż po święceniach w latach 1943-45 z
powodu wojny ks. Ludwik Bajgrowicz przebywał w dom rodzinnym w
Korczynie. Długi szlak życia kapłańskiego naznaczony był
podejmowaniem różnych posług i zadań, jakie powierzali mu przełożeni
w Bydgoszczy (lata: 1945-1946) jako prefekt młodzieży; w
Radomiu (1946 i 1951-54) jako rekolekcjonista, prefekt, rektor
wspólnoty i proboszcz parafii. Doświadczenie kilku lat pracy
rekolekcyjnej
i duszpasterskiej, w pierwszych latach po wojnie, pomagało przetrwać
trudne warunki pracy w Radomiu. To on właśnie wybudował plebanię
przy ul Wiejskiej 2.; w Poznaniu (1946-1948) jako wikariusz; w
Częstochowie (1948-1949) jako rektor wspólnoty; w Warszawie
(1949-1951) jako duszpasterz; w Szczecinie (1954-1965) jako
budowniczy i rektor kościoła i wspólnoty; w Kielcach-Karczówce
(1965-1968) jako misjonarz-rekolekcjonista; w Ratowej (diecezja
płocka - rok 1967) jako kustosz, kapelan i rektor kościoła; w
Chełmnie nad Wisłą (1968-69) jako proboszcz parafii; w Wadowicach
(1969-1972) jako misjonarz-rekolecjonista.
Najdłużej - bo aż 22 lata - ks. Ludwik Bajgrowicz przebywał we
Wrzosowie. W latach 1972-1994 pełnił posługę
misjonarza-rekolekcjonisty, wieloletniego rektora i
duszpasterza przy kaplicy publicznej pw. Najświętszej Bożej
Rodzicielki Matki Kościoła. W tym czasie również zamiłowanie do
pracy rekolekcjonisty zamienił na troskę o zbudowanie i wyposażenie
domu rekolekcyjnego. W 1994 r., w zasłużonym już wieku, ks. Ludwik
otrzymał przeniesienie do Otwocka (ul. Żeromskiego) w
charakterze duszpasterza-emeryta. Pobyt ten trwał jednak trwał
zaledwie dwa lata, gdyż pragnienie pracy duszpasterskiej okazało się
silniejsze ponad wiek i Przełożeni skierowali go 25 sierpnia
1996 r. do Czarnej, gdzie jeszcze ponad
13 lat mógł posługiwać jako duszpasterz i spowiednik przy
sanktuarium Matki Bożej Wychowawczyni. Na koniec swojej długiej i
pracowitej wędrówki kapłańskiej
przez życie doczesne, ks. Ludwik Bajgrowicz doznał poważnych
problemów zdrowotnych. Ostatnie dni spędził w szpitalu,
otoczony troską Współbraci ze Wspólnoty w Czarnej.
W nocy z 2 na 3 stycznia 2010 r., odszedł do Pana przeżywszy
niemal 93 lata, z czego
w Stowarzyszeniu - 73 i w kapłaństwie - 66.
Ks. Proboszcz Zygmunt Rutkowski SAC